W modelu uniwersytetu stworzonym przez Wilhelma Humboldta wykładowca był uczonym, który przedstawiał studentom wyniki własnych przemyśleń i eksperymentów. Współcześnie, gdy większość dydaktyków przekazuje słuchaczom wiedzę nabytą, niezwykle ważna staje się technika jej przekazu. Pracownicy naukowo-dydaktyczni znajdą w tej książce odpowiedzi na wiele nurtujących ich pytań - od pozornie banalnych (Jak sobie radzić ze ściąganiem na egzaminach? Jak zręcznie wpleść dowcip w treść wykładu?) do zasadniczych: Jak mówić, by studenci słuchali? Jak przygotować dobry wykład, ciekawe ćwiczenia i porywającą prezentację? Jak prowadzić zajęcia i przygotowywać materiały dydaktyczne w zgodzie z prawem autorskim? Jak oceniać pracę studentów? Jak się odnosić do studentów niepełnosprawnych? Jak podchodzić do studentów z innych kręgów kulturowych? Autorzy nie są dydaktycznymi nowicjuszami każdy ma już za sobą lata akademickiej praktyki jednak nie zdążyli się jeszcze zestarzeć, jeszcze nie popadli w rutynę. W jednym z rozdziałów piszą, że wykładowca powinien być po trosze aktorem. Dlaczego jednak aktor o widowni zapomnieć nie może, zdarza się natomi ast, że profesor nie uświadamia sobie jej istnienia? Oczywiście wyjaśnienie jest banalnie proste. Aktor nie może lekceważyć tych, którzy kupili bilety do teatru, a jego władza nad widownią jest wprost proporcjonalna do zdolności aktorskich, jest umiejętnością, którą sam musi wypracować. Władza profesora nad audytorium studenckim wynika z odgórnego nadania i nie wymaga potwierdzenia. Wykład może być nudny na egzaminie i tak profesor będzie miał rację. ze wstępu prof. dr. hab. Jerzego Chłopeckiego