Genetycy, tak jak inni uczeni, posługują się własnym specjalistycznym żargonem. Do tego jeszcze używają często terminów matematycznych, co skutecznie zniechęca hodowców, którzy mogą być reprezentantami innych zawodów i mogli zakończyć swą edukację już przed laty. A przecież to, co robią na co dzień - hodowla zwierząt - to nic innego, jak praktyczne zastosowanie reguł genetyki. Każda próba popularnego ujęcia trudnego tematu niesie ryzyko zbytnich uproszczeń, wskutek których czytelnik zostaje nie tylko niedostatecznie poinformowany, ale niekiedy wręcz wprowadzony w błąd. Z przykrością muszę stwierdzić, mimo całego szacunku dla autorów, że często tak bywa z popularnymi książkami napisanymi przez hodowców. Niniejsza książka, stosunkowo prosta pod względem ujęcia tematu i stylu, jest - jak sądzę - wolna od uproszczeń, które mogłyby pozostawić czytelników w błędnym wyobrażeniu o istocie tematu. Skupiając się na praktycznym wykorzystaniu genetyki w hodowli psów rasowych, wiedzę teoretyczną przedstawiam w takim zakresie, w jakim uzasadnia ona praktykę. Za celowe uznałem też przyjęcie nieco swobodniejszej formy wykładu. W tekście podaję przykłady odnoszące się do różnych ras psów, ale zasadniczo do tych, które sam znam dobrze; może się bowiem zdarzyć, że powołując się na rasy mało nam znane, podamy przykład nie najtrafniej dobrany. Jakkolwiek książka ta jest nastawiona głównie na praktykę, musi zachowywać pewne niezbędne cechy publikacji specjalistycznej. Konsekwentnie zatem posługuję się ogólnie przyjętą terminologią genetyczną - jej znajomość powinna być dla hodowców tak samo oczywista, jak znajomość terminologii anatomicznej i słów takich, jak śródręcze, zad czy kłąb.