Realizm polityczny a rosyjska dusza, czyli paradoksy raskołu mocarstwa Pierwszą refleksją na temat przesłania pracy zbiorowej „Rosja w stosunkach międzynarodowych” wydanej prze wydawnictwo UMCS w 2006 wydaje się być konstatacja, iż esencją rosyjskiej duszy jest raskoł, nieprzetłumaczalne pojęcie oznaczające rozszczepienie, rozbicie, tożsame znaczeniowo z opiewaną przez Dostojewskiego "anielską świętością ideału i zwierzęcą nikczemność rzeczywistości" rosyjskiej. Jednostkowe diagnozy autora „Braci Karamazow’ trafniej niż kiedykolwiek opisują dylematy Rosjanina, znajdują zastosowanie także w skali makro, w odniesieniu do całego kraju. Andrzej Czarnocki, autor chyba najbardziej wnikliwego eseju zawartego w książce- "Cywilizacyjno-kulturowej tożsamości Rosji" przytacza koncepcję zgodną z pojęciem raskołu dychotomiczną teorię M.Sokolskiego- koncepcję walki tożsamości euroruskiej- recepcji wartości europejskich i euroazjatyckiej-determinanty skłonności imperialnych. Rosjanin, a przede wszystkim jego ojczyzna, miotają się między "kulturowo-historycznym genotypem", określającym mentalność i cele, a rzeczywistą pozycją międzynarodową współczesnej Rosji. Stan owego rozdarcia szczegółowo, z rzadkim dla polskich opracowań obiektywizmem opisują młodzi naukowcy. Przyjęta przez nich struktura dzieła uwypukla znaczenie czynników wewnętrznych w polityce zagranicznej Rosji( część pierwsza opracowania) określa jej położenie międzynarodowe, wynikający z niego potencjał(część druga), wreszcie w świetle powyższych opisuje stan współczesnych stosunków międzynarodowych FR(część trzecia). Jaki jest ich ogólny obraz? Czy Rosja nadal jest potęgą?