Michaił Chodorkowski, Natalia Gieworkian Wydawnictwo: Agora, Czarne literatura faktu 408 str. 6 godz. 48 min. Dodaj do pakietu „Więzień Putina” to autobiograficzna opowieść napisana przez Michaiła Chodorkowskiego i znaną rosyjską dziennikarkę Natalię Gieworkian. Historia „osobistego więźnia Putina” uzupełniona wstrząsającymi relacjami bliskich i współpracowników Chodorkowskiego ma szansę stać się największym wydarzeniem tej jesieni na polskim rynku wydawniczym. Dlaczego Michaił Chodorkowski, wiedząc, że zostanie aresztowany, w przeciwieństwie do innych oligarchów nie uciekł z Rosji? Jak z jego perspektywy wygląda dziś życie łagiernika? Jak wyobraża sobie przyszłość swojego kraju? Na te i inne pytania Chodorkowski odpowiada dziś w swojej pierwszej autobiograficznej książce. Ten najbogatszy niegdyś człowiek Rosji stał się jej najważniejszym, ale też najbardziej niewygodnym więźniem. Aresztowanie szefa Jukosu, a potem jego procesy okazały się punktami zwrotnymi w dziejach Rosji. Z kraju, który - jak się wydawało - dążył do demokracji, zaczęła się ona zmieniać w kraj reglamentowanej wolności, ograniczonej swobody wypowiedzi i coraz potężniejszych służb specjalnych. Autorzy wnikliwie i odważnie opowiadają o przyczynach tych politycznych i ekonomicznych przemian, ale równoległym bohaterem ich książki jest Władimir Putin, któremu Chodorkowski pomógł dojść do władzy, by potem wielokrotnie - także zza krat - krytykować go za autorytaryzm. Wacław Radziwinowicz, korespondent „Gazety Wyborczej” w Moskwie, napisał o książce: (...) To świetnie napisana przez samego Michaiła Chodorkowskiego i dziennikarkę Natalię Gieworkian opowieść o tym, jak zgniły w końcu lat 80. Związek Radziecki zmieniał się w bólach w kapitalistyczną Rosję. Jak zuchwali młodzi komsomolcy, przyszli oligarchowie, dochodzili do wielkich fortun i znaczenia w polityce. Jak żywiołowo powstawały nowe mechanizmy regulujące życie wciąż wielkiego imperium. I jak zmieniało się ono, gdy zaczęli nim rządzić Władimir Putin i jego czekiści (...). Sam bohater książki mówi: Być może nigdy nie wyjdę na wolność. Dlatego tak ważne jest dla mnie, co o mnie powiedzą moje dzieci. Chcę, by mówiły: „Robił to, co mógł, co uważał za słuszne dla swojego kraju, zamiast próbować przeżyć za wszelką cenę. Nawet jeśli się mylił.